Mniejszy kuzyn szczura wędrownego. Długość ciała 16-23 cm, długość ogona 18-25 cm, masa ciała 175-300g. Cechuje go nieco odmienny wygląd. Jak sama nazwa wskazuje, ubarwienie od szarego poprzez różne barwy pośrednie aż do czarnego, najczęściej szaro-brązowy. Spodnia część ciała jaśniejsza. Ogon pokryty łuskami i słabym owłosieniem. Posiada duże, cienkie i prawie nagie uszy, ostro zakończony pysk oraz dłuższy ogon od szczura wędrownego. Świetnie się wspina, chodzi po drzewach, dachach, w kanałach wentylacyjnych i po wysoko umieszczonych rurach. Jego teren najczęściej zaczyna się od wysokości 2m nad ziemią. Przebywa wyłącznie w pobliżu siedzib ludzkich, gdzie zasiedla strychy, magazyny zbożowe, poddasza, hale targowe i różnego rodzaju zabudowania gospodarcze.
Jest aktywny nocą, choć w miejscach, gdzie nie jest płoszony, wykazuje aktywność całodobową. Jest wszystkożerny i mało wybredny pod względem odżywiania. Dzienna porcja pokarmu wynosi ok. 20 gramów. Rozmnaża się bardzo szybko. Okres rozrodczy trwa przez cały rok.
Ciąża trwa od 20 do 24 dni, w jednym miocie samica rodzi od 3 do 15 młodych. W ciągu roku daje od 2 do 6 miotów. Młode rodzą się ślepe, oczy otwierają po kilkunastu dniach, a dojrzałość płciową osiągają po 3 – 6 miesiącach. Szczur śniady dożywa do 4 lat.
W Polsce występuje na nielicznych stanowiskach w dorzeczu Odry i w niektórych portach na wybrzeżu Bałtyku, ale jego zasięg nie jest dokładnie znany.
Jest gatunkiem bardzo szkodliwym z punktu widzenia człowieka. Podobnie, jak szczur wędrowny wyrządza duże szkody gospodarcze (niszczy żywność, przegryza instalacje elektryczne i inne, niszczy meble itd.). Ponadto pośredniczy w przenoszeniu wielu chorób, w tym wścieklizny i dżumy.
1. Epidemia dżumy znowu zaczyna zagrażać światu – alarmują naukowcy z renomowanego francuskiego Instytutu Pasteura. Liczba przypadków tej choroby, która w średniowieczu zabiła prawie połowę ludności Europy, znowu zaczyna rosnąć na całym świecie. W ciągu minionego dziesięciolecia odnotowano ponad 20 tysięcy przypadków dżumy. Ponad półtora tysiąca osób zmarło. Obecnie ta choroba występuje przede wszystkim w Afryce i Azji. Zdarzyły się jednak takie przypadki także w Stanach Zjednoczonych – dokładnie 57. Coraz łatwiejsze przemieszczanie się ludzi pomiędzy kontynentami może sprawić, że w przyszłości epidemia znowu zagrozi Europie, bo – jak podkreślają francuscy naukowcy – pałeczka dżumy coraz częściej odporna jest na antybiotyki.
http://www.rmf24.pl/fakty/swiat/
2. Ponad 20 osób zmarło w ubiegłych dniach w następstwie lokalnej epidemii dżumy na północy Madagaskaru – poinformowały w środę władze. „Do tej pory naliczyliśmy 21 ofiar dżumy płucnej w okręgu Mandritsara” – powiedziała przedstawicielka ministerstwa zdrowia Herlyne Ramihantaniarivo. Od września w czterech różnych okręgach zmarło na dżumę łącznie 36 osób.
„Problem w Mandritsara polega na tym, że ludzie sięgali tam najpierw po pomoc medycyny tradycyjnej” – zaznaczyła Ramihantaniarivo. Nieodpowiednie leczenie i późne rozpoznawanie choroby sprawiły, że panująca wcześnie w tym regionie dżuma dymienicza przekształciła się w groźniejszą od niej dżumę płucną. U chorych na dżumę dymieniczą zarazki mogą się przedostawać wraz z krwiobiegiem do płuc. Od lat w skrajnie ubogim wyspiarskim państwie pojawiają się ogniska dżumy, przenoszonej na ludzi przez bytujące na zarażonych szczurach pchły. Sytuacja pogarsza się zwykle podczas trwającej od listopada do kwietnia pory deszczowej, gdy do miast i wiosek masowo ściągają gryzonie.
Polska Agencja Prasowa
